शुबमन गिल कॉपी करण्याच्या नादात अपयशी ठरत आहे का ? नेमकं काय घडतंय – सविस्तर विश्लेषण

शुबमन गिल

भारतीय क्रिकेटचा सुवर्णभविष्य म्हणून ओळखला जाणारा शुबमन गिल सध्या टी20 क्रिकेटमध्ये कठीण टप्प्यातून जाताना दिसतोय. कसोटी आणि एकदिवसीय क्रिकेटमध्ये सातत्य दाखवणाऱ्या गिलकडून टी20 मध्येही मोठ्या खेळींची अपेक्षा होती. मात्र प्रत्यक्षात चित्र वेगळंच दिसत आहे. याच वर्षात आतापर्यंत गिलला एकही आंतरराष्ट्रीय अर्धशतक टी20 मध्ये झळकावता आलेलं नाही. तरीही त्याच्यावर विश्वास टाकत त्याला टी20 संघाचं उपकर्णधारपद देण्यात आलं असून, संजू सॅमसनसारख्या फॉर्मात असलेल्या फलंदाजाला बाहेर बसावं लागत आहे. त्यामुळे चाहत्यांमध्ये आणि क्रिकेट तज्ज्ञांमध्ये प्रश्न उपस्थित होतोय – गिल स्वतःचा खेळ सोडून कोणाची तरी “कॉपी” करण्याच्या नादात फेल होत आहे का?

गिलचा नैसर्गिक खेळ संयमी आणि क्लासिकल मानला जातो. खेळपट्टी समजून घेऊन सुरुवातीला सावधपणे खेळ, मोठे फटके नंतर मार – ही त्याची ओळख आहे. विराट कोहलीसारखाच तो आधी सेट होतो, मग स्ट्रोक्स उघडतो. कसोटी आणि वनडेमध्ये ही शैली यशस्वी ठरलीही आहे. परंतु टी20 हा फॉर्मेट झपाट्याचा खेळ मागतो – पॉवरप्लेमध्ये धावांचा पाऊस, पहिल्या काही चेंडूपासून आक्रमक खेळी आणि उच्च स्ट्राईक रेट. भारतीय संघ सध्या हीच रणनिती वापरत आहे. त्यामुळे गिलवर देखील सुरुवातीपासून अटॅक करण्याचा दबाव निर्माण झाला आहे.

याच दबावाचं चित्र पहिल्या आणि कटक येथील सामन्यात स्पष्टपणे दिसून आलं. पहिल्याच चेंडूवर चौकार मारल्यानंतर दुसऱ्या चेंडूवर मोठा फटका मारण्याच्या नादात चेंडू हवेत उडवून गिल झेलबाद झाला. सहसा असा शॉट त्याच्या खेळात क्वचित दिसतो. त्यामुळे अनेकांना आश्चर्य वाटलं. कारण गिल “हिट अँड मिस” शैलीपेक्षा योग्य टाइमिंगवर विश्वास ठेवतो. मात्र सध्याच्या गरजांमुळे तो जबरदस्तीने आक्रमक खेळण्याचा प्रयत्न करत असल्याचं दिसतंय – आणि तिथेच तो चुकतोय.

Related News

या परिस्थितीत आणखी एक मोठा घटक म्हणजे संजू सॅमसनचा दबाव. ऑस्ट्रेलिया दौऱ्यानंतर गिलला ओपनिंगची जबाबदारी देण्यात आली आणि संजू सॅमसन थेट प्लेइंग इलेव्हनबाहेर गेला. अभिषेक शर्मासोबत सॅमसनची जोडी अत्यंत प्रभावी ठरली होती. सॅमसनचा स्ट्राईक रेट 170 पेक्षा जास्त असून, त्याने तीन टी20 शतकं झळकावली आहेत. अभिषेक शर्माही जवळजवळ 200 च्या स्ट्राईक रेटने खेळतो. अशा आक्रमक फलंदाजांची बेंच स्ट्रेंथ असताना, गिलवर आपली जागा टिकवण्याचा प्रचंड दबाव आहे. त्यामुळेच तो आपला नैसर्गिक संयम बाजूला ठेवून, सॅमसनसारखी “हार्ड हिटर”ची भूमिका निभावण्याचा प्रयत्न करताना दिसतोय.

पण प्रश्न आहे – हा बदल गिलला शोभतो का? टी20 मध्ये यश मिळवण्यासाठी प्रत्येक फलंदाजाने एकसारखा खेळ करणं गरजेचं नसतं. संघात अॅंकरची भूमिकाही महत्त्वाची असते – एक बाजू धरून ठेवणारा फलंदाज जो मोठी धावसंख्या उभी करण्यात मदत करतो. गिल ही भूमिका उत्कृष्टपणे बजावू शकतो. मात्र आक्रमक फलंदाज होण्याच्या नादात, तो दोन्ही कुठलंही नीट पार पाडत नाही – ना टिकून खेळतो, ना मोठे फटके सातत्याने मारतो.

यावर्षी आंतरराष्ट्रीय टी20 मध्ये त्याला अजून अर्धशतकही झळकावता आलेलं नाही, ही आकडेवारी चिंताजनक आहे. जर अशीच कामगिरी सुरू राहिली तर, केवळ नेतृत्वाच्या भूमिकेमुळे त्याला संघात जागा मिळेल का, हा प्रश्न आहे. फॉर्मेटच्या गरजा जुळवून घेणं महत्त्वाचं असलं, तरी स्वतःची ओळख गमावणं कोणालाही परवडणार नाही.

शुबमन गिलसमोर आता मोठं आव्हान आहे – स्वतःचा नैसर्गिक खेळ आणि संघाच्या अपेक्षा यामधील तोल साधणं. संयमी सुरुवात करून नंतर गती वाढवणं, स्ट्राईक रोटेशनवर भर देणं, योग्य चेंडूची वाट पाहून मोठे फटके मारणं – हाच गिलचा यशस्वी फॉर्म्युला असू शकतो. विराट कोहलीनेही टी20 मध्ये अशाच प्रकारे स्वतःची जागा निर्माण केली आहे.

निष्कर्षतः, शुबमन गिल हा “कॉपी” करण्याच्या प्रयत्नात फेल होत असल्याचं चित्र दिसत आहे. संजू सॅमसन किंवा अभिषेक शर्मासारखी खेळशैली अंगीकारण्यापेक्षा, स्वतःच्या नैसर्गिक खेळावर विश्वास ठेवण्याची गरज आहे. अन्यथा टी20 फॉर्मेटमध्ये त्याचं स्थान धोक्यात येऊ शकतं. भारतीय क्रिकेटचं भविष्य म्हणून ओळख मिळवलेल्या गिलकडून आता परिपक्व निर्णय आणि संयमित खेळीचीच अपेक्षा आहे – कारण क्लास कधीच आउट ऑफ फॅशन होत नाही.

Related News