कुठे गेली माणुसकी? 1 जीवाचा बळी

माणुसकी

 मध्य प्रदेशात कर्मचाऱ्याला हार्ट अटॅक आला, पण मालक मात्र मोबाईलमध्ये व्यस्त!

 माणुसकी हरवली का?

आजच्या धकाधकीच्या आणि डिजिटल जगात “माणुसकी” हा शब्द फक्त पुस्तकात राहिला आहे का, असा प्रश्न विचारायला लावणारी एक घटना समोर आली आहे. समाजात आपलेपणा, संवेदनशीलता, आणि करुणा या मूल्यांचं अस्तित्व कमी होत चाललंय. मध्य प्रदेशच्या आगर मालवा जिल्ह्यातील एका दुकानात घडलेली हृदय पिळवटून टाकणारी घटना या गोष्टीचं जिवंत उदाहरण ठरली आहे.

घटना कुठे आणि कशी घडली?

आगर मालवा जिल्ह्यातील सुसनेर भागातील एका दुकानात काम करणाऱ्या कर्मचाऱ्याला अचानक हृदयविकाराचा झटका आला. तो आपल्या कामात व्यस्त होता, नेहमीप्रमाणे ग्राहकांना सेवा देत होता. अचानक त्याची तब्येत बिघडली आणि तो खुर्चीवर बसला. काही सेकंदांतच त्याला तीव्र वेदना जाणवू लागल्या आणि त्याचं शरीर आकडू लागलं. त्याचे सहकारी त्याच्याकडे धावले, पण दुर्दैवाने त्यावेळी तिथे उपस्थित असलेला दुकान मालक मात्र आपल्या जागेवर बसून मोबाईलमध्ये गुंतलेला राहिला.

 “खुर्चीवर बसल्याजागी तो तडफडत होता…”

दुकानात लावलेल्या सीसीटीव्हीमध्ये ही घटना स्पष्टपणे दिसते. कर्मचारी वेदनेने तडफडत असताना त्याचे सहकारी त्याला पाणी पाजतात, त्याला सांभाळण्याचा प्रयत्न करतात, पण कोणीतरी रुग्णवाहिका बोलावण्याची जबाबदारी घेत नाही. सहकाऱ्यांच्या प्रयत्नांनाही अखेर तोड पडते आणि काही मिनिटांतच त्या तरुण कर्मचाऱ्याचा मृत्यू होतो. ही सगळी दृश्यं पाहून प्रत्येकाचं मन सुन्न होतं.

Related News

 “मालक खुर्चीवर बसून मोबाईलमध्ये व्यस्त”

या घटनेचा सर्वात वेदनादायक भाग म्हणजे, ज्या व्यक्तीने त्या कर्मचाऱ्याला नोकरी दिली, त्यानेच त्याला वेळेवर मदत केली नाही. ६ मिनिटांच्या या व्हिडिओमध्ये मालक एका कोपऱ्यात खुर्चीवर बसून मोबाईल वापरताना दिसतो. तो उठून मदत करण्याचं कष्टही घेत नाही. त्याच्या चेहऱ्यावर कोणतीही चिंता किंवा जबाबदारीची भावना दिसत नाही. ही दृश्यं पाहून “माणूसपण” या शब्दाचा अर्थच हरवल्यासारखं वाटतं.

 “मानवी संवेदना कुठे हरवल्या?”

घटनेनंतर हा व्हिडिओ सोशल मीडियावर व्हायरल झाला आणि लोकांमध्ये संताप उसळला. नेटिझन्सनी प्रश्न विचारले , “आजच्या यंत्रमानव युगात भावना संपत चालल्या का?” “नोकरी देणं म्हणजे फक्त पैसा देणं का, की जबाबदारीही असते?” या घटनेने अनेकांना विचार करायला भाग पाडलं की, आपण सोशल मीडियावर Sympathy दाखवतो, पण प्रत्यक्षात संकटाच्या क्षणी काहीजण मात्र थंडपणे पाहतात.

 “जर वेळेवर रुग्णालयात पोहोचवलं असतं…”

स्थानिक पोलिसांच्या माहितीनुसार, त्या कर्मचाऱ्याला वेळेवर वैद्यकीय उपचार मिळाले असते तर त्याचे प्राण वाचले असते. हार्ट अटॅकच्या सुरुवातीच्या काही मिनिटांत उपचार मिळणे अत्यंत महत्त्वाचं असतं. पण या घटनेत कोणालाही तत्काळ कारवाई करण्याची भावना दिसली नाही. हा निष्काळजीपणा केवळ एका माणसाचा जीव घेत नाही, तर माणुसकीवर प्रश्नचिन्ह उभं करतो.

 सामाजिक विश्लेषण

ही घटना फक्त एका व्यक्तीच्या मृत्यूपुरती मर्यादित नाही. ही आधुनिक समाजाच्या मानसिकतेचं आरसाप्रमाणे दर्शन घडवते. लोक आज संवेदनाहीन होत चालले आहेत. मोबाईल, सोशल मीडियाने माणसाचं लक्ष वास्तवातील जगापासून दूर नेलं आहे. “Self-Centered” विचारसरणीमुळे समाजात “आपलं काय जातंय?” अशी मानसिकता वाढत आहे. अशा घटना आपण दररोज पाहतो ,अपघातग्रस्तांना मदत न करता व्हिडिओ बनवले जातात, जखमींना हात देण्याऐवजी लोक फोटो काढतात. ही प्रवृत्ती बदलणं आवश्यक आहे.

 कायदेशीर जबाबदारी काय?

भारताच्या कायद्यानुसार, एखाद्या व्यक्तीला जीवघेण्या परिस्थितीत मदत न करणे हे नैतिकदृष्ट्या आणि काही प्रकरणात कायदेशीरदृष्ट्याही चुकीचं आहे. “Good Samaritan Law” नुसार, अपघातग्रस्त किंवा आजारी व्यक्तीला मदत करणाऱ्यावर कोणतीही कारवाई होत नाही. पण लोकांना अजूनही या कायद्याची माहिती नाही. परिणामी भीती, निष्काळजीपणा आणि उदासीनता वाढते.

 लोकांची प्रतिक्रिया

सोशल मीडियावर या घटनेनंतर लोकांनी संताप व्यक्त केला . “मोबाईलमध्ये माणुसकी नाही मिळणार!” “आजच्या काळात पैसा मिळवणं सोपं झालंय, पण मनुष्यपण गमावलंय.”
“हा व्हिडिओ प्रत्येकाने पाहावा आणि स्वतःला विचारावं , मी तिथे असतो तर काय केलं असतं?”

 “संवेदनशीलतेकडे परत चला”

ही घटना आपल्याला एक मोठा संदेश देते . आपल्याभोवती कुणी त्रस्त असेल, आजारी असेल किंवा अडचणीत असेल, तर थांबून मदत करणे हीच खरी माणुसकी आहे. मोबाईल बाजूला ठेवा, थोडं पाणी द्या, अॅम्ब्युलन्सला कॉल करा , एवढी छोटी कृती सुद्धा कुणाचं आयुष्य वाचवू शकते. सुसनेरमधील ही घटना केवळ एक व्हायरल व्हिडिओ नाही, तर समाजासाठी एक आरसा आहे. ज्यात आपण पाहतो , तंत्रज्ञानाच्या जगात माणुसकी मागे पडली आहे. पैशासाठी, वेळेसाठी आणि मोबाईलसाठी आपण इतके व्यस्त झालो आहोत की दुसऱ्याच्या दु:खाकडे डोळे उघडे ठेवूनही आपण अंध आहोत. माणूस म्हणून आपल्याकडे अजूनही भावना आहेत, हे सिद्ध करण्याची वेळ आता आली आहे. “कुणी तरी मदत करेल” असं वाटण्याऐवजी “मीच करतो” असं ठरवा , हीच खरी माणुसकी.

read also :https://ajinkyabharat.com/maria-corina-machadola-nobel-peace-prize-25-years/

Related News