एकतर्फी प्रेमातून दीक्षा बागवेची हत्या; ५८ दिवसांनी सापडला मृतदेह
सिंधुदुर्ग “ती माझी नाही होणार, तर मी तिला कोणाचंही होऊ देणार नाही,” हा विकृत विचार एकतर्फी प्रेमात अडकलेल्या तरुणाच्या मनात इतका ठसला, की त्याने आपल्या मैत्रिणीचा जीव घेतला. दीक्षा तिमाजी बागवे या १७ वर्षांच्या अल्पवयीन मुलीचा खून केल्यानंतर ५८ दिवसांपर्यंत तिचा थांगपत्ता लागला नव्हता. अखेर तिचा मृतदेह वाडोस येथील निर्जन भागात सापडला आणि या हत्येचं भीषण सत्य बाहेर आलं. या प्रकरणात तिचा एकतर्फी प्रियकर कुणाल कृष्णा कुंभार (वय २२, रा. गोठोस मांडशेतवाडी) याला कुडाळ पोलिसांनी अटक केली आहे.
घटनेचा थोडक्यात आढावा
२ ऑगस्ट २०२५ रोजी सकाळी दीक्षा नेहमीप्रमाणे सावंतवाडी येथील महाविद्यालयात जाण्यासाठी घरातून निघाली. मात्र ती दुपारी घरी परतलीच नाही. तिच्या कुटुंबीयांनी अनेक ठिकाणी शोधाशोध केली, नातेवाईक, मित्र, कॉलेज याठिकाणी चौकशी केली. पण कुठेही तिचा पत्ता लागला नाही. अखेर ३ ऑगस्ट रोजी दीक्षाच्या आईने कुडाळ पोलिस ठाण्यात तक्रार दाखल केली की तिची मुलगी बेपत्ता आहे.या प्रकरणाची गंभीर दखल घेऊन पोलिसांनी तपास सुरू केला. तपासादरम्यान मोबाईल कॉल डिटेल्स, सीसीटीव्ही फुटेज आणि मित्रपरिवाराची माहिती गोळा केली गेली. पोलिसांच्या संशयाची सुई दीक्षाचा मित्र कुणाल कुंभारकडे वळली. पोलिसांनी त्याला चौकशीसाठी बोलावले असता, तो वेळोवेळी वेगवेगळ्या गोष्टी सांगत राहिला. यामुळे पोलिसांचा संशय अधिकच बळावला.
मैत्रीतून एकतर्फी प्रेम, आणि मग विकृत विचार
कुणाल आणि दीक्षाची ओळख दीड वर्षांपूर्वी झाली होती. दोघांमध्ये मैत्री निर्माण झाली. कुणाल सावंतवाडी येथे आयटीआयमध्ये शिक्षण घेत होता. मैत्रीतून कुणाल दीक्षावर प्रेम करायला लागला, मात्र दीक्षा त्याच्या प्रेमाचा स्वीकार करण्यास तयार नव्हती. तिने त्याला स्पष्ट नकार दिला होता. त्याचवेळी ती त्याच्याशी मैत्री कायम ठेवत होती, परंतु कुणालच्या मनात ही गोष्ट स्वीकारण्याची तयारी नव्हती.”ती जर माझी होणार नसेल, तर कोणाचीच होऊ देणार नाही,” हा विचार त्याच्या मनात पक्का झाला. हा विचार इतका प्रबळ झाला की त्याने दीक्षाला ठार मारण्याचा निर्णय घेतला.
Related News
“पत्नीनं सोडलं… दिराशी लग्न केलं…
मुंबई क्राईम :गुन्हा दाखल होताच देवासमोर आत्महत्या
समृद्धी महामार्गावर सराफा व्यापाऱ्यास लुटले..
निर्घृण हत्या : प्रेमभंगातून जन्मलेलं रागाचं टोक
२ ऑगस्ट रोजी दीक्षा घरातून कॉलेजला निघाली तेव्हा कुणालने तिला भेटण्यास सांगितले. तिच्यावर प्रेम असल्याचे पुन्हा एकदा सांगितले. पण दीक्षाने स्पष्ट शब्दांत नकार दिला. या नकारानंतर त्याने आधीच ठरवल्याप्रमाणे तिचा गळा दाबून निर्घृण हत्या केली. हत्या केल्यानंतर तिचा मृतदेह वाडोस येथील निर्जन भागात असलेल्या शेतातील मांगरामध्ये फेकून दिला.हा भाग इतका एकाकी होता की कोणी तिकडे ये-जा करत नसे. त्यामुळे दीक्षाचा मृतदेह ५८ दिवसांपर्यंत तिथेच पडून होता. मृतदेह सडून गेल्यामुळे ओळख पटवणं अवघड झालं होतं. परंतु डीएनए आणि अन्य पुराव्यांच्या आधारे शवविच्छेदनानंतर मृतदेह दीक्षाचाच असल्याचे स्पष्ट झाले.
पोलीस तपासाने उकलला गुन्हा
या गुन्ह्याच्या तपासासाठी कुडाळ पोलिस स्टेशनचे निरीक्षक राजेंद्र मगदूम यांच्या मार्गदर्शनाखाली विशेष तपास पथक तयार करण्यात आले. मोबाईल कॉल डिटेल्समधून शेवटचा संपर्क कुणालकडून झाल्याचे स्पष्ट झाले. त्यामुळे त्याच्यावर अधिक लक्ष ठेवले गेले.कुणालला तीन ते चार वेळा पोलिसांनी चौकशीसाठी बोलावले. परंतु प्रत्येक वेळी तो वेगवेगळ्या गोष्टी सांगत होता. एकदा म्हणाला की ती त्याला भेटलीच नाही, दुसऱ्यांदा म्हणाला की ती दुसऱ्या कुणासोबत गेली होती. अखेर पोलिसांनी त्याच्यावर दबाव वाढवला, तांत्रिक पुरावे दाखवले आणि दीर्घ चौकशीअंती त्याने खुनाची कबुली दिली.
कबुलीतून उघड झालेली भीषण सच्चाई
कुणालने दिलेल्या कबुलीनुसार, तो दीक्षा हिच्यावर खूप प्रेम करतो. पण तिने त्याला प्रेमात नकार दिला म्हणून तो चिडला होता. दीक्षा जर त्याची होणार नसेल तर कोणाच्याही होऊ नये असा विचार त्याने मनात आणला आणि याच रागातून तिला संपवलं.त्याच्या कबुलीनंतर पोलिसांनी दाखवलेल्या मार्गदर्शनाने शेतात जाऊन मृतदेहाचा ठाव घेतला. घटनास्थळाचा पंचनामा करण्यात आला आणि शेजारील पुरावे गोळा करण्यात आले. सध्या आरोपीला न्यायालयीन कोठडीत ठेवण्यात आले आहे. अधिक तपास सुरू आहे.
एकतर्फी प्रेमाचा विषारी परिणाम – समाजासाठी धोक्याची घंटा
दीक्षाचा खून केवळ एक गुन्हा नाही, तर ही एक सामाजिक शोकांतिका आहे. आजही समाजात एकतर्फी प्रेम, अपेक्षाभंग आणि त्यातून उद्भवणारी राग आणि हिंसेची भावना अनेक तरुणांच्या मनात डोकावत आहे. दीक्षा बागवेचा खून हे त्याचं अत्यंत भीषण उदाहरण आहे.पालकांनी आपल्या मुलांशी संवाद ठेवणे, त्यांच्या मानसिक आरोग्याकडे लक्ष देणे हे काळाची गरज आहे. शाळा, महाविद्यालयांमध्ये समुपदेशनाची गरज प्रकर्षाने जाणवते. एकतर्फी प्रेम हे प्रेम नसून, स्वार्थी भावना आणि दुसऱ्याच्या स्वातंत्र्याचा अपमान आहे, हे समजून घेणे आवश्यक आहे.
सामाजिक जबाबदारीची वेळ
या प्रकरणातून काय शिकायला मिळतं?
मुलांमध्ये संवाद वाढवा: पालकांनी आपल्या मुलांशी नियमित संवाद साधावा. त्यांच्या भावनिक स्थितीची, मित्रपरिवाराची माहिती घ्यावी.
भावनिक शिक्षणाची गरज: शाळा-महाविद्यालयांमध्ये ‘इमोशनल इंटेलिजन्स’ वर आधारित कार्यशाळा, समुपदेशन सत्रं आयोजित करावीत.
मुलींना आत्मरक्षणाचे शिक्षण: मुलींनी देखील आपल्यावर कोण लक्ष ठेवतंय, कोण जबरदस्ती करतंय हे ओळखून वेळेवर मदत मागणं शिकायला हवं.
समाजाची भूमिका: जर कोणी मुलगा-मुलगी अस्वस्थ, एकाकी वाटत असेल, तर समाजाने त्यांच्याशी संवाद साधून सकारात्मक मार्ग दाखवावा.
शेवटी…
दीक्षा बागवे हिचा खून हा एक हृदयद्रावक आणि अस्वस्थ करणारा गुन्हा आहे. एका तरुण मुलीचे आयुष्य एकतर्फी प्रेम, विकृत मानसिकता आणि अहंकारामुळे संपवलं गेलं. तिच्या कुटुंबियांचे दुःख शब्दांत मांडणं शक्य नाही.परंतु हा प्रसंग भविष्यात अशा घटना टळाव्यात यासाठी एक शिकवण जरूर देतो – प्रेम म्हणजे मालकी नाही, प्रेम म्हणजे स्वातंत्र्य. आणि जेव्हा प्रेम एकतर्फी, जबरदस्तीचं आणि अहंकाराचं होतं, तेव्हा ते गुन्ह्याची, मृत्यूची वाटचाल बनतं.
read also : https://ajinkyabharat.com/pakistancha-america-america-motha-daga/
